Goed, goed.. ik zal een stukje schrijven voor de blog.

 Laten we eerst even een aantal dingen bij langs gaan die horen bij het schrijven van een dergelijk blogpost. Dingen die horen bij het opbouwen van de spanning,een overzicht geeft van wat mij bezig houd en hints wat betreft de plot van dit bericht.

 Ten eerste… we hebben nog maar een aantal dagen voordat de tentoonstelling opent. Ten tweede… de tentoonstelling vind plaats in het openbaar.. op een parkeerterrein.. in het Oosterpark.

Stuk voor stuk allemaal uitdagingen en bla bla bla. Uitdagingen waarbij ik mijzelf af en toe betrap dat ik een beetje sullig achter mijn oren sta te krabben, met een uitdrukking op mijn gezicht van “Zal dit allemaal wel goed gaan?”.

Aan de andere kant denk ik dan bij mijzelf; wat zal het ook mij ook uitmaken? De tentoonstelling komt er wel en zal vast ook wel goed zijn. Er is koffie genoeg en slaap is overschat.. dat werk komt er wel.

Maar …

Het feit dat we op een parkeerplaats in het midden van een wijk met een beruchte reputatie staan is, voor mij persoonlijk, interessant.

Als student aan de kunstacademie kan het nogal makkelijk zijn om elke handeling, elk werk, als kunstwerk te zien. Als je werk maar aardig is, je verhaal, reflectie en productiviteit maar goed is. Het werk zal automatisch deel uit maken van de kunstacademie, en de kunstacademie maakt op diens beurt weer deel uit van de kunstwereld.. dus is het kunst.

Ik was daardoor ook heel blij dat de keuze op de parkeerplaats viel. Een plek van leegte, tijdelijkheid, uniformiteit en functionaliteit. Waar we vlug onze auto neerzetten en verder gaan naar onze eigenlijke bestemming. Het kan een geweldig plek zijn om te zien of een kunstwerk daar, op die plek, nog steeds autonoom kan zijn. Om te zien om een kunstwerk, zelfs in deze context, zijn kracht blijft behouden. Een mooi experiment om te kijken wat mijn werk precies nodig heeft om tot zijn recht te komen.

Dan is er wat mij betreft nog de kwestie hoe wij om zullen gaan met de locatie. Waar de nadruk op zal liggen… leveren wij een tentoonstelling waarbij de kunstwerken alleen gebruik maken van de mogelijkheden van de locatie maar verder voortborduurt op wat wij altijd al deden? Of zullen het kunstwerken worden die echt alleen op die plek kunnen bestaan? Het zijn vragen van context en individuele voorkeuren. We zullen zien